İlk insan ateşi bulunca onu bir daha kaybetmemek için büyük gayret sarf etmişti. Öyle ya yıldırım düşmesiyle başlayan alevler içini ısıtmış, etrafını görmesini sağlamış, onu vahşi hayvanlardan bile korumuştu. Derken yiyeceklerini bu muazzam ateşe tutmayı keşfedecek, o harika lezzetin peşine  ömrü boyu düşecekti. Ateş hep dostu, yardımcısı, içini ısıtan sevgisi olmuştu. Yazıyı bile belki ateşin aydınlattığı duvarlarda deneyecekti. Odunların kararmış, isli artıklarını kendisine kalem edinecek, bilmeden tarihi başlatacaktı. Ta ki medeniyetin tek dişi kalmış canavarı icat edilene kadar..

Güç ateşte, sevgide, birlikte değildi artık.. Kimde para varsa, silah varsa bütün menfaatperestlerin ilahıydı, tapınmaya başladılar.  Hergün daha öldürücüsü yapıldı, hep en fazla paraya satıldı. Kirli paralarla elden ele dolaştı. Ölüm kustu, kinle yoğruldu da savaşa, teröre öyle kurban edildi koca insanlık… Bu karanlık gölgeler felaketin, kaosun tek putuydu. Doydu mu  gözleri, yetti mi hainlikleri? Asla! 21. yüzyılda gelindiğinde şekli değişti, daha sinsi hale geldi silahlar. Yerinden kalkmadan  telekineziyle beyin yıkayan frekanslarla işgal edildi ülkeler. İnsanoğlu düşünemez, okuyamaz oldu, Dinlemeyecek, anlamayacak ve bu aşağılık frekansların esiri olacaktı.

Hedef buydu  evet, ama bir tek şeyi unuttular. İlk insandan beri Allahın içimizde sakladığı ümidi.. O ümitle çağlar açılıp çağlar kapandı. Ümit sevgiye dönüştü, sevgi ise emeğe… Kaybetmemek için verilen bütün değerlerimizi bakın ben bir kor ateşte topladım. Ümidimiz ve sevgimiz sıcacık kalsın diye…Ocağımızı söndürmeyelim, bu közümüze sahip çıkalım. İçimizde zerre kadar insanlık kaldıysa tek bir közden koskoca bir insanlığı yeniden yaratalım Biz buna muktediriz yeter ki o közü içimizde hep saklayalım. Çünkü robotlar ve putlar insani duyguları hiç bir zaman algılayamazlar. Bunların devri bittiğinde üfleyerek canlandıracağımız bir közümüz mutlaka ama mutlaka olsun!