“Bir ağacın gölgesinde adam felsefe kitabı okuyordu. Sorular üstüne sorular adamın kafasını karıştırmıştı. Başını kaldırıp ağaca baktı.

—Keşke ağaç olsaydım, hiç düşünmeden yaşasaydım dedi.
Birden ağaç dile geldi:

—Ben düşünmüyorum belki ama düşünen insanlara o kadar çok ders verebilirim ki, dedi.

Adam heyecanla:

—Seni dinlemek isterim, dedi.

AĞAÇ 🌲🌲🌲 konuşmaya başladı:

—At o felsefe kitabını elinden, şimdi bana bak ve beni dinle
sana on tane hayat dersi vereceğim, dedi.

Adam heyecanlanarak:

—Tamam dedi.

Ağaç:

—Dinle o zaman, dedi ve #HAYAT DERSİNİ sıralamaya başladı:

1- 🌲Ağaç yaş iken eğilir ya da doğrulur. Her şeyin bir zamanı
vardır. Hayat öğrenme sürecidir ama zamanlaması çok önemlidir. Siz de bilirsiniz ki “yaşlı köpeğe yeni oyunlar öğretilmez.” “Yaşlı kurda yol öğretilmez.”

2- 🌲Düşen ağaca balta vuran çok olur. Onun için hayatta düşmemeye dikkat etmek gerek; güçlüyken gölgene sığınanlar düşerken baltayı alıp sana koşarlar.

3- 🌲Bizi yok etmeye çalışan baltanın sapı bizdendir. Her zaman
dış düşmandan korkmayın. İç düşman daha tehlikelidir. Sizin gibi görünüp size hainlik edecek insanlara dikkat edin. Dişi kıran, pirince en çok benzeyen beyaz taştır.

4- 🌲“Ulu çamlar fırtınalı diyarlarda yetişir” (Cemil Meriç) İnsanı geliştiren mükemmelleştiren zorluklardır. Büyük adamlar büyük engellerle karşılaşıp onu aştıkları için büyük adam olurlar. Büyük devletler büyük badireleri atlatarak büyük devlet olurlar. Uçurtma rüzgâra karşı durduğu için yükselir. Engelleri fırsat bilmelisiniz.

5- 🌲Bir ağacın kökü ne kadar derinse boyu o kadar yükseğe çıkar. Kökleri zayıf olan büyüklüğü taşıyamaz. Onun için kökünüze sahip çıkmalısınız. Kökünü unutan ya da yok sayan bir ağaç ayakta kalabilir mi? Bir ağaç gücünü gövdesinden değ kökünden alır. Sizin de tarihiniz olmazsa nasıl geleceğiniz olacak? Tarihinizi yok sayar ya da unutursanız nasıl geleceği inşa edebilirsiniz?

6- 🌲Ağaç yapraklarıyla gürler. Bir insan da ailesiyle, sosyal çevresiyle güzel olur; onlarla tamamlanır. Onlarla varlığını hissettirir. Onun için sosyal ilişkileriniz önemlidir.

7- 🌲Hiçbir ağaç acaba bahar gelecek mi, çiçek açacak mıyım diye düşünmez. Kök, gövde ve dallar görevini sessizce ve sabırlıca yaparlar. Siz de baharın gelmesini bekliyorsanız görevinizi şamata yapmadan sessizce, hakkıyla ve sabırla yapmalısınız.

8- 🌲Meyveli ağacı taşlarlar. Bilgili, becerikli, başarılı insanlara
haset eden çok olur. Bir işe yaramayan, niteliksiz, silik insanlar kimsenin umurunda olmazlar. Onun için başarılı insanlar atılacak taşlara mukavemet edemezlerse başarılarını sürdüremezler.

9- 🌲Her ağaç kendi toprağında büyür. Ağaç ancak uygun toprağı
bulması halinde gelişmesini sürdürür. İnsan yetenekleri de öyledir; ağaç tohumu gibidir. Uygun zemin bulursa gelişir, yoksa çürür gider.

10- 🌲Beşikten mezara kadar ağaca muhtaçsınız. Çocukken beşikte, ölünce tabutta bizimle berabersiniz. Bize hep odun gözüyle bakmayın. Biraz da ibret gözüyle bakın. Sözü şöyle bitireyim, insanların kulağına küpe olsun. “Her şey bir ağacı sevmekle başlar.” Bundan sonra bir ağacın yanından geçerken durun ve şarkımızı dinleyin.

Adam ağaca tekrar baktı, “Aslında odun olan bu ağaç değil
benmişim meğerse” diye geçirdi içinden.” watsap gruplarından gelen mesajdan alıntıdır.

🌲

Ocak 1922’de Buhara’dan Ankara’ya bir heyet gelir. Türkistanlı kardeşlerimiz Sakarya zaferinin coşkusunu paylaşırlar, taarruz için moral ve destek verirler.

Heyet Buhara Cumhurbaşkanı Osman Kocaoğlu’nun yolladığı fevkalade ince bir suretle tezhip edilmiş Timur Han’a ait el yazması bir Kur’an-ı Kerimi ve üç adet altın işlemeli kılıcı Mustafa Kemal’e takdim eder.

Kuran’ı Kerim önce Hacı Bayram camiine verilir, daha sonra meclis kütüphanesinde muhafaza altına alınır. Kılıçlardan biri Başkomutan Mustafa Kemal’e verilir. İkincisi batı cephesi komutanı İsmet Paşa’ya takdim edilir. Buhara Heyeti’nin temsilcisi Mustafa Kemal Paşa’dan üçüncü kılıçın İzmir’e ilk girecek komutana verilmesini rica eder.

Yani İzmir’in kurtarılması yalnız bizim için değil, tüm Türk dünyası için bir “Kızıl Elma” dır.

Bu manalı hediyelerden çok müteessir olan Mustafa Kemal Paşa duygu dolu bir konuşma yapar ve konuşmasında “bu emanetleri elinizden alırken, kalbim heyecan ile dolu. halkımız ve ordumuz, uzaklardaki kardeşlerimizden gelen teşciat ve tebrigat nişanelerinden şüphesiz çok mütehassis ve mesrur olacaklardır. Dindaş ve karındaş Buhara halkının arzusunu yerine getirerek, bu kitab-ı mükaddesi millete, seyf-i muazzezi de İzmir fatihine teslim edeceğim. Allahın inayeti ile İnönü ve Sakarya muzafferiyetlerini kazanan milli ordumuz, inşallah pek yakında bu kılıcı da kazanmış olacaktır.” der.

26 Ağustos sabahı Kocatepe’den başlayıp Afyon’a, oradan Dumlupınar’a, Uşak’a ve nihayetinde İzmir’e ulaşan Büyük Taarruzla 9 Eylül 1922’de Türk Süvarileri İzmir’e girmeye başlar. İzmire ilk giren süvari birliklerimizin başında Yüzbaşı Tatar Şerafettin Bey vardır.

9 Eylül sabahı saat 09.00’da Bornova’ya giren genç yüzbaşı, Halkapınar’a doğru ilerler. Bir Rum’a ait Tuzakoğlu Fabrikası önünde baskın kuşkusunu taşıyan yüzbaşı, birliğin önüne tüfekleriyle koşan 8 er yerleştirdi. Kuşkular doğru çıkar, bir anda müfreze fabrikadan ateş yağmuruna tutulur. Burada şehit verilen 4 erin başlarının İzmir’e dönük olduğu görülür. Yürüyüşüne devam eden müfreze, yönünü Alsancak’a çevirir, dolu dizgin, yalın kılıç kuvvetle şehre akmaya başlar. Müfrezesinin başında kente saat 10.30’da giren Yüzbaşı Şerafettin, Kordon’a kurşun ve şarapnel yağmuru altında ulaşır.

Süvariler, dört nala Kordonboyu’ndan Pasaport İskelesi’ne geldiklerinde, bir Rum’un attığı bomba, Yüzbaşı Şerafettin’in atının önünde patlar. Omzuna ve koluna şarapnel parçaları isabet eden yüzbaşı, parçalanan atını değiştirerek, yoluna devam eder.

Hükümet Konağı’nın önünde makineli tüfek ateşiyle karşılaşan Yüzbaşı Şerafettin’i, burada göğsüne isabet eden mermiler de durduramaz. Atından inen Şerafettin Bey, bir gencin uzattığı Türk Bayrağı’nı alıp, göğsüne sokar ve sendeleyerek Hükümet Konağı’na yönelir. Ama burada bir sürprizle karşılaşan yüzbaşı, kapının kilitli olduğunu görür.

Emir subayı Süvari Teğmeni Ali Rıza Bey, yan kapının zincirini kırarak yol açar. Saat 10.30 sularında, İkinci Süvari Tümeni 4. Alayı Bölük Komutanı Yüzbaşı Tatar Şerafettin yaralarından kanlar sıza sıza Hükümet Konağı’ndaki Yunan bayrağını indirir ve göndere koynundan çıkardığı Türk bayrağını çeker. Böylece üçüncü kılıcın sahibi olmaya hak kazanır. Başkomutan Mustafa Kemal Paşa üçüncü kılıcı 15 Eylül günü düzenlenen törenle Yüzbaşı Şerafettin’e verir.

Balkona çıktığında göğsündeki kanın bulaştığı bayrağı gözyaşları içinde göndere çeken Yüzbaşı Şerafettin, o dakikaları, “Yaraları kim düşünür, ölsem ne gam. İzmir’i kurtarmıştık ya. Bu şerefin öncüleri biz olmuştuk ya” diye anlatır.

Savaşan Anadolu Türkleriyle birlikte kalbi İzmir İzmir diye çarpan Buhara Türkleri yanımızdadır. İzmir’de bayrağı göndere çeken Yüzbaşı Tatar Şerafettin Kırım Türklerindendir.

Yani, Türk dünyası bir hayal değil gerçektir!

feysbuk sayfasından alıntıdır. Kaynağı maalesef belirtilmemiş.

Bu sene Hicrî Muharrem ayı ile Zafer ayımız aynı döneme rast gelince çok önemli bir şeyi idrak ettim. Ehlibeytin intikamını alacak olan bu asırda yaşayan Müslüman Türklerdi! Kerbelâ olayına yüzyıllardır kader deyip oturan Araplar değil!

Şöyle ki:

Peygamber torunlarının şehadetlerini duyup ses çıkarmayanlar, kılıçtan geçirileceklerinin korkusuyla, minarelerden Hz. Ali’ye lanet okunuşunu duya duya nasıl o camilere gidip müslüman kaldıklarını sandılar acaba? Oysa Arap yarımadasında yaşayan peygamber ümmetinden Emevilerin baskıcı saltanatına ses çıkarmadan sineye çekmeleri değil, canhıraş şekilde buna sebep olanların köklerini kurutmaları beklenirdi.

İşte bu başkaldırışı yalnız ve yalnız Türkler yapabildi! İslamın son kalesini savunduğunun farkında olan Başkumandan Gazi Mustafa Kemal Paşa’yı ve aynı yürekle canını, kanını kutsal vatan toprağını korumak adına feda eden yiğitlerimizi bu zafer haftasında göz yaşları içinde minnet ve rahmetle yad etmeyecek olan Türk var mıdır? Mümkün müdür?

Evet, 26 Ağustos günü Atamızın savaşın en kritik noktasında ettiği duasını bizler de artık duyabiliyoruz . O eşsiz yakarışı Anadolu’nun kurduna kuşuna, dağına taşına , evliyâsına, masumuna kadar ulaşmıştı: “Yarabbi, diyordu, Sen Türk ordusunu muzaffer et! Türklüğün ve Müslümanlığın düşman ayakları altında esaret zincirinde kalmasına müsaade etme!”

Şükür ki zafer Allaha güvenen, inancıyla ve bilgisiyle zafer benimdir diyebilen Türk ordusunun oldu! Zafer Bayramını kutlamak ve bu duaya bugün hep bir ağızdan ebediyyen âmin demek milletime şimdi iki kere şart oldu.!

Türk milleti her sabah bu geleceği mayalayan yüce temenniyi yüreğinde bir terennüme dönüştürmeli, iliklerine kemiklerine kadar işlemiş olarak Yaradanına bu Ata duası bilinciyle niyaz etmelidir:

“Yarabbi, Sen Türk ordusunu muzaffer et! Türklüğün ve Müslümanlığın düşman ayakları altında esaret zincirinde kalmasına müsaade etme!”

âmin, âmin, âmin Allahım!

Sâmiha Ahsen Ayla TÜRKELİ

Şu insanoğlu ne garip! Bugün hiç açmayan güneş yüzünü gösterince yaşama sevincimiz geri geldi. Balkonumuzda güneş banyosu yaptık. Annem bu dar balkonun her santimetre karesi altın değerinde kızım! dedi, haklı tabii. Bir şeyin ancak yokluğunda kıymeti anlaşılıyor. Evden dışarı 20 gündür çıkamayınca balkonumuz bizim yazlığımız gibi olmuş, ben de onu anladım.

Esnafımız sağolsun yine verdiğimiz listeleri evimize taşıdı. Haklar helal edildi, bahşişler arttırıldı.. Öyle ya ekmeğimizi fırından alıverdiler, yufkalarımızı da yufkacıdan!

Cumhurbaşkanımız da ekranlardan morallerimizi düzelten bir konuşma yaptı ki yıllardır özlediğimiz birlik beraberlik tablosu şu en acı günlerde gerçekleşirse işte o zaman değmeyin keyfimize! 23 Nisanımızın 100. yılımızı kutlayamayacak olmanın hüznünü bile bastırdı bu haberler.

Akşama kapı çaldı, yemek getirmiş gencin biri. Nasıl üzüldüm, alerjim var, yiyemem, alsam çöpe dökemem. Zor durumda kaldım neyse ki başka komşuya veririm üzülmeyin dedi üst kata çıktı ama sanırım orada da kimse almadı.

Tarihi günler bakalım daha nelere gebe! Ben bu günü gördüm ya şükür içinde başımı yastığa koyacağım. Dolunaya baka baka da uyuyacağım..

Aslında buna HAbevler demek lazımdı. Korona virüsü hayatımıza girdiğinden beri dünya ile irtibatımızı sadece haberler sağlamaktaydı! Onları da izleye izleye korkudan ölüyoruz. Her gün ağırlaşan bilançolar, tablolar, sayılar, sayılar, sayılar. Türk Milleti ölüme direniyor, ölmemek için elinden ne gelirse yapıyor! Can tatlı, hayat kısa’ Tam rahat edecektik ki pat diye geldik sonuna! Şu sıralar ölüsüne bile gidemeyecek neredeyse kimse! Şehirlerarası gidiş gelişler yasaklandı. Yan bina komşum mesela arabasının yanına bile inmeye korkuyormuş! Havadan bulaşacağını söylemiş birisi haberlerde duymuş. Sadece hanımı çıkıyor balkona, o pencereden bile bakamıyor yazık!

Böyle panik halimde yaşarken arada güzel şeyler de oluyor. Mesela bizi hiç aramayanlar telefon edip hatırımızı soruyorlar. Bazı komşularımız balkondan balkona bir şeye ihtiyacınız var mı diyorlar ki bu uzun süredir unuttuğumuz bir şey, çok hoşumuza gidiyor. Geçen gün hiç tanımadığımız ama yolda gördükçe selamlaştığımız, sadece karşı binada oturduğunu bildiğimiz bir beyefendi pazara çıkmış ve bir torbaya çeşitli meyveler koymuş getiriverdi. Yarım saat kendime gelemedim. Hani haberlerde hep gösterdikleri o kötü insanlar neredeydi? Bak işte ne güzel insanlar vardı! Ah canım! Apartmanımızda bodrum katında bekar öğrenciler oturur. onlardan biri bana mesaj yollamış, demiş ki siz yaşlı sayılmazsınız yanlış anlamayın lütfen ama hani bir şey lazım olursa ben buradayım, bilin istedim. Ah yavrum, çok duygulandım. Düşünmen bile yeter dedim!

Vatsap grubumuz var komşularımızla aramızda. Apt. yöneticisim. Sırf aidat istemez ya insan, dışarı çıkamadım bana limonu olan varsa kapıya torba astım, getirirseniz sevinirim yazdım. Üst kattaki genç internetten aldığı limonları getirip kapıya asmış. “Başka bir şeye ihtiyacınız varsa ben şimdi sipariş veriyorum, ekmek filan lazımsa yazayım” dedi. Evde makinem var kendim pişiriyorum ama işte bütün bunlar hayatımızın evde güzel geçmesini, ve moralli olmamızı sağlayan çok değerli hatıralarımız olarak birikmekte.

Sağolsun…

Evden haberler zamanın tanıklığı içinde sürecek! Yeter ki her zaman güzel haberler yazmak kısmet olsun. Akşamınız hayırlı olsun.

Günaydın benim güzel ülkem, Türkiye’m!
Kaç gündür izlediklerim, duyduklarım, yaşadıklarımdan vardığım sonucu sizlerle paylaşmak istedim. Yaşıma, hissiyatıma göre hazırladığım yapılacaklar listem aşağıdadır. Sizlerin de eklemelerinizle ortaya şahane bir sivil reçete çıkacaktır.

Kaç gündür izlediklerim, duyduklarım, yaşadıklarımdan vardığım sonucu sizlerle paylaşmak istedim. Yaşıma, hissiyatıma göre hazırladığım yapılacaklar listem aşağıdadır. Sizlerin de eklemelerinizle ortaya şahane bir sivil reçete çıkacaktır.

Sosyal medya ruh sağlığımızda terör estiriyor! Bir şey yapamamak, çaresizlik duygusu bizim gibi özgür ruhlara yönelik saldırı buralardan her an yapılıyor!·
Mümkünse cep telefonlarımızı ve wifilerimizi bari bir müddet kapatalım. Beyin frekanslarımızın sağlığı açısından algıya direnmeyi kendimizden başlatalım.·
Bunu bir seferberlik kabul edelim ve.moralimizi bozan hiç bir şeyi izlemeyelim. Evde oturtup bütün seviyesizlikleri dayatmalarına izin vermeyelim! .
Hazırlıksız yakalanmamak için tatbikat yapmışcasına kendi şartlarımıza göre A planı, B planlarını hazırlayalım. .
Akıl defteri tutalım. İçine gerekli telefonlarımızı yazalım. Aile, iş, bütün bilgilerimize yedek oluşturalım. Günü geldiğinde ilaç gibi yayalım .
Bu zaman zarfında olumsuz hiç bir şey konuşmamaya özellikle dikkat edelim. Ağzımızdan çıkan her şeyin gerçekleşeceğinin bilincinde olalım!.
Ailemiz, dostlarımız, sevdiklerimiz ve milletimizle hatta bütün dünya insanları ile birlikte yaşayacağımız güzel günlerin hayalini kuralım. Amacımız ve ilacımız her zaman sevmek olsun! <3

İlk defa başlık koymadım yazıma! Her an değişen haberler yüzünden sonunu da yazmayacağım. Pat diye ortasından nasıl başladıysam hayatın, çekip gider gibi işte girivereceğim velvelesine!

Tarih böyle bir şey yazmamıştır şimdiye kadar! 2020 yılına girdiğimizden beri başımıza gelmeyen kalmadı! Şehitler, savaş söylentileri, hükumet krizleri, yönetimin beceriksizliklerine gerilen sinirler, gündemleri geveleyen sözde alimlerle adım adım yaklaştığımız neydi? Bir kalp çarpıntısı gibi anlık değil, saatin tik takları gibi sürekliydi sanki. Yoksa zamanın hissettiğimiz sonu mu gelmekteydi? Allahım yaklaşan şeyin ne olduğunu kavramaktan ne kadar acizdik!

On gün olmadı bir hastalık yapan virüs söylentisi çıktı. Arkadaş virüsen hızlı yayılan kara senaryolar havada uçuşmaya başladı. Her kafadan başka ses çıkıyor, o kafalar da kendini en doğrusunu ben bilirim sanıyordu! Önce bu haberleri izlememeye karar verdim. Gitgide ağırlaşan bilançolara kulaklarımı tıkadım. Tedbirimizi alırsak, evden dışarı çıkmazsak bize gerçekten bir şey olmazdı, ama ya sevdiklerimiz? Uzaktaki yakınlarımız, evlatlarımız, torunlarımız peki onlar ne yapacaktılar?

Yarın olursa devam edecek!

Not: Bir gün bir yerlerde okunursa yazdığım yazı, dünyanın o günkü haline göre konsun adı.